En die bochtjes is ze altijd weer bereid te nemen: “Bij roeien wilden ze me vanwege mijn beperking bijvoorbeeld geen examen laten doen in een eenpersoonsboot, terwijl dat wel de regel is. Ik heb dat toch voor elkaar gekregen door te werken met een walkietalkie. Op die manier kon ik instructies krijgen van iemand die langs de kant stond. Dat kostte even wat moeite, maar het is wel gelukt.  

Toen ik niet zo lang geleden besloot dat ik op celloles wilde, had ik moeite met het vinden van een docent. Want hoe leer je spelen zonder bladmuziek? Mensen hebben heel vaak een eigen beeld van hoe dingen zijn of zouden moeten zijn. Terwijl je een heel eind kan komen als je een beetje creatief kunt denken. Zo heb ik nu een docent gevonden die het prima vindt dat ik de muziek opneem en zo uit mijn hoofd leer. 

Te nieuwsgierig

Lastig vind ik soms dat mensen het al voor mij invullen. Ze hebben al bedacht dat ik iets niet kan of hulp nodig heb, maar vragen me dat niet. En dat ongebreideld nieuwsgierig zijn, dat is zo gek. Zoals collega Annemiek dat ook al zei: ‘Alsof de beperking een vrijbrief is om allerlei vragen te stellen of opmerkingen te maken.’

De meest gekke dingen komen voorbij. Veel kan ik van me af laten glijden, maar soms raakt het me wel. Iemand vroeg een keer: ‘Is je man dan ook blind? Nee? O, dan moet hij wel heel bijzonder zijn.’ Dit klinkt heftig en dat is het ook, maar gelukkig zijn de meeste mensen heel respectvol en behulpzaam. 

Over tot de orde van de dag

Mijn beperking staat ook echt niet de hele tijd centraal. Soms zijn er hele periodes dat ik het er niet over heb. Er zijn zoveel andere dingen waarover je kunt praten. Zo ook nu met nieuwe collega’s. We hebben het dan even kort over hoe ik dat doe met braille, maar daarna gaan we over tot de orde van de dag. 
En dat is samen met mijn collega’s Bart en Eric werken aan de toegankelijkheid van de openbare ruimte en gebouwen.

Er speelt nu veel rond het openbaar vervoer en het voetgangersbeleid. Een ontzettend interessant werkterrein, waarmee ik me ook bezighield tijdens mijn werk bij de Oogvereniging. Ik was daar lang voorzitter van de commissie Mobiliteit en Toegankelijkheid in Amsterdam. In die rol was ik Cliëntenbelang Amsterdam ook al tegengekomen bij het onderzoeken van gebouwen op toegankelijkheid en tijdens overleggen. 

Gesprekken bij het koffiezetapparaat

Naast mijn werk heb ik een tekst-en vertaalbureau. Op zich leuk werk, maar ook wel een beetje eenzijdig en eenzaam. Er is relatief weinig contact met de klant; ik zit op mijn kamer te werken en als het werk is gedaan, is het ook klaar. Daarbij komt dat het altijd gisteren af moet. Maar wat ik dan vooral mis, is het ontmoeten van mensen.

Dat hoeft nu niet meer, alhoewel het contact met collega’s nog voornamelijk online is. Ik hoop dat dit binnenkort verandert. Ik heb zin in de spontane gesprekken bij het koffiezetapparaat en de geuren en geluiden van kantoor!”