Ze studeerde  Sociaal Juridische Dienstverlening aan de Hogeschool van Amsterdam  en is na haar stage bij Clientenbelang Amsterdam in dienst gekomen. Ze is nieuwsgierig en behulpzaam, maar ook direct en praktisch.

En niet te vergeten ontzettend gedreven: “Ik vind het moeilijk als ik er aan alle kanten van overtuigd ben dat zorg of een voorziening toegekend moet worden aan een cliënt, maar dat we dan een afwijzing krijgen. Frustrerend en soms bijna ondraaglijk dat die client dan niet geholpen is.”

Werk loslaten

“Ik vond mijn stagetijd heel spannend, maar ook erg  leerzaam. In de eerste 2 jaar van de opleiding krijg je alleen maar theorie, je leert niet hoe het is in de praktijk. Ik voelde me dus best wel in het diepe gegooid, maar ik had geluk met een hele fijne stagebegeleider.

Lastigste was dat ik niet goed wist hoe ik mijn werk weer kon loslaten. De gevolgen  van de verhalen van mensen heb ik onderschat. Het zijn soms hele schijnende verhalen, ik had nooit geleerd hoe ik daarmee moest omgaan. Inmiddels lukt dat steeds beter. 

Meerdere problemen

Als mensen bellen, dan delen ze vaak meer dan 1 probleem. Ik luister daar altijd naar en bepaal vervolgens wat prioriteit heeft. Waar heeft deze client nu direct hulp bij nodig en wat kan ik doen? Daarbij moet ik ook afwegen wat ik wel en niet doe.

Ik wil heel graag helpen, maar iemands zelfredzaamheid is ook heel belangrijk. Daar wil ik niet aan af doen door het over te nemen. Als een client ondersteuning nodig heeft bij iets waarbij ik niet kan helpen dan, verwijs ik hem door naar iemand die dat wel kan.

Aanvragen en oplossen

Waar ik me vooral mee bezighoud is de Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo) en Jeugd. Ha ha, dat klinkt misschien vaag, ik zal het uitleggen. Bij de Wmo gaat het vaak om hulp bij het aanvragen van allerlei voorzieningen, zoals een traplift, rolstoel, hulp bij huishouden, dagbesteding, scootmobiel, vervoersvoorzieningen en ambulante ondersteuning. 

Naast de Wmo houd ik me nu ook bezig met Jeugd. Dat betekent concreet dat ik vooral telefonisch, maar ook per mail vragen krijg van overbelaste ouders die vastlopen in de zorg voor hun kind en ondersteuning nodig hebben. In mei zijn we begonnen met Jeugd.

Dat vind ik het leukste, want het is altijd anders. Ik moet goed luisteren naar de wensen van de ouders en puzzelen om een geschikte oplossing te vinden die voor de ouders het beste werkt. Het ene gezin wil graag zorg regelen via een zorgorganisatie. Bijvoorbeeld individuele begeleiding voor het kind of weekendopvang. Terwijl andere ouders graag minder willen werken, zodat ze meer aandacht voor hun kind hebben.

Ook daarvoor moet dan van alles  worden geregeld. Om passende zorg te regelen gaan we samen in gesprek met het Ouder Kind Team (OKT) van de gemeente Amsterdam. Het OKT maakt een perspectiefplan op basis van het gesprek, wij helpen ook weer bij het bezwaar maken als het plan niet aansluit op de behoefte van de client. 

Aangrijpende verhalen

Ik hoor veel aangrijpende verhalen, maar wat me het meest is bijgebleven  is het verhaal van een cliënt die dringend een traplift nodig had. De cliënt was onwel geworden en van de trap gevallen. De aanvraag voor de lift werd afgewezen, de gemeente adviseerde de tilservice. Dan komt er iemand langs om je naar beneden te tillen als je naar buiten wil.

Deze mensen waren zo gekwetst en boos dat ze niets meer van de gemeente wilden weten en dus ook niet in beroep zijn gegaan. Hoe graag ik dat ook wilde. Ook hier gaat het weer om budget. Een traplift is vele malen duurder dan de tilservice of verhuizen. De verhuiskostenvergoeding is ongeveer 1.000 tot 1.500 euro en een traplift 10.000 euro.

Gelukkig konden deze mensen met eigen middelen, het toch zelf oplossen. Maar dat is natuurlijk niet wat je wil, ze hebben gewoon recht op een traplift via de gemeente. Kijk, als een trap te smal is voor een lift dan snap ik dat. Heel veel woningen in Amsterdam zijn niet gebouwd op een traplift, dus dan is er niets aan te doen.

Maar dat was in dit geval niet zo. Deze mensen hadden die lift gewoon moeten krijgen. Verhuizen is trouwens ook geen oplossing, want er is een enorm woningtekort. Er zijn al zoveel mensen die wachten op een benedenwoning of een woning met lift. 

Vragen door corona

We krijgen nu veel vragen over mondkapjes en thuiszorg. Mensen zijn soms bang dat de zorgverlener geen mondkapje draagt. Of ze hebben vragen over de voortgang van een aanvraag. Veel aanvragen duren langer door corona. Het Indicatieadviesbureau komt in coronatijd niet meer op huisbezoek. Sommige afspraken gaan dan wel online door, maar bij aanvragen voor een woningaanpassing moet een adviseur echt langskomen.

Hierdoor kunnen sommige mensen niet meer naar de slaapkamer en/of badkamer en moeten er  zelf een oplossing voor vinden. Ook wij hebben nu veel contact via de  mail en telefonisch. Sommigen van ons gaan nog wel op huisbezoek, dat is een persoonlijke keuze. Ik wil het risico nu niet nemen. Ik kijk er wel enorm naar uit dat dat weer kan. Fysiek bij iemand zijn, is toch anders dan alleen een stem door een telefoon te horen.”