Toen meneer Van Abrahams in Nederland kwam moest hij hier een heel nieuw leven opbouwen. Zijn diploma als verpleegkundige was hier helaas niet geldig, dus ging hij als productiemedewerker aan de slag.

Hij draaide nachtdiensten waardoor hij last kreeg van een verstoord ritme en oververmoeidheid. Zijn mentale en fysieke klachten werden daardoor steeds erger. Uiteindelijk moest hij stoppen met werken en kwam hij in de bijstand terecht. 

Ieder jaar opnieuw aanvragen

Vanwege zijn fysieke en mentale gezondheid heeft hij recht op zorg en ondersteuning vanuit de overheid. Daar gaat alleen helaas veel mis. Zo krijgt hij sinds 2014 ambulante ondersteuning vanuit de Wet langdurige zorg (Wlz) en sinds 2021 huishoudelijke hulp.

Voor 2015 had hij een langdurige beschikking voor ambulante ondersteuning op basis van zijn chronische ziekte. Sinds 2015 krijgt hij een kortdurende beschikking. Dat betekent dat hij de ondersteuning ieder jaar weer opnieuw moet aanvragen. 

“Sommige mensen krijgen bij uitzondering wel een langdurige beschikking, maar ik niet. Daar snap ik niets van gezien mijn situatie. Ook het Indicatie Adviesbureau (IAB) adviseert de gemeente om mij een langdurige beschikking te geven op basis van mijn chronische ziekte.

Toch gebeurt dat niet. Elk jaar moet ik bezwaar indienen, een hoorzitting bijwonen en dan naar het IAB. Gelukkig krijg ik hierbij hulp van de cliëntondersteuners. Het hele proces kost me veel energie en de gemeente ook onnodig veel tijd. Ik word daar niet zozeer boos van, maar eerder verdrietig. 

Onze cliëntondersteuner Bilal Belhaj begrijpt de frustratie maar al te goed: “Meneer van Abrahams moet een enorme inspanning leveren om ervoor te zorgen dat hij de passende zorg krijgt waarop hij recht heeft. Steeds weer door die bureaucratische molen om zijn recht te halen.

Gelukkig wist hij op tijd bij ons aan te kloppen om (juridische) ondersteuning te krijgen. Ik maak mij echt zorgen om de kwetsbare Amsterdammers die niet de zorg krijgen waarop zij recht hebben. Zij zijn vaak ook niet zelfredzaam genoeg om bij de juiste instantie(s) aan te kloppen voor ondersteuning.”

Onjuiste manier van indiceren

Een ander probleem is dat de gemeente vaak niet in haar besluiten over huishoudelijke hulp en ambulante ondersteuning benoemt op hoeveel uren en minuten ik recht heb. Hierdoor kunnen de zorgaanbieders opeens het aantal uren verlagen.

De hoogste rechter heeft al bepaald dat deze manier van indiceren niet mag, maar de gemeente Amsterdam doet het nog steeds. Ik word van het kastje naar de muur gestuurd: de gemeente verwijst me voortdurend naar de zorgaanbieder en andersom. Niemand neemt de verantwoordelijkheid. Ook moet ik vaak lang wachten op een reactie, krijg ik soms helemaal geen reactie of raken brieven kwijt.”

Uitbuiting

Een laatste frustratie die hij graag wil delen gaat over het contact met een zorgaanbieder en iemand van het Buurtteam. “In 2022 had ik een gezamenlijk gesprek met mijn contactpersoon van het Buurtteam en mijn ambulante begeleidster van zorgaanbieder D.

Tijdens dit gesprek heb ik duidelijk aangegeven dat ik niet tevreden ben met het feit dat de medewerkster haar reistijd mee berekent in het totale aantal uren begeleiding. Mijn contactpersoon was tijdens het gesprek, in mijn beleving, niet onafhankelijk, partijdig en oneerlijk.

Hij koos de kant van de medewerkster door nogmaals aan te geven dat de reistijd van het aantal uren begeleiding waar ik recht op heb kan worden afgetrokken. Ik ervaar dit als een vorm van uitbuiting. 

Door dit alles heb ik boven op de klachten die ik al heb last van depressie, verdriet, slapeloosheid, stress en hoge bloeddruk. Dit kan toch niet de bedoeling zijn.”

Er iets van maken

Ondanks deze worsteling probeert meneer Van Abrahams er het beste van te maken. “Ik haal plezier uit de kleine dingen. Zo luister ik graag muziek en ga ik naar het park. De natuur geeft mij een goed gevoel. Ook geniet ik van mijn vrienden die uit hetzelfde land van herkomst komen.

Wel jammer dat veel van hen naar Engeland zijn verhuisd. Ik heb verder niet zoveel contact met andere mensen en ben veel op mezelf. Ik kan niet zeggen dat ik echt gelukkig ben maar ik doe mijn best.”