Ervaringen van Esther

Esther heeft een lange geschiedenis van crises en opnames achter de rug. "Voorheen, als ik een 'wegmaking' had, raakte iedereen om mij heen in paniek. Ze wisten niet wat er met mij aan de hand was. Laat staan wat ze moesten doen om mij te helpen. Totdat 3 of 4 jaar geleden een sociaal psychiatrisch verpleegkundige over de Crisiskaart begon. Ik had er al wel over gelezen, maar ja weer zo’n papiertje.

 

Pas door dat gesprek zag ik in dat de Crisiskaart kan voorkomen dat mensen met de handen in het haar zitten als ik door drukte en spanning dissocieer en een andere ruimte opzoek. Met hulp van de verpleegkundige heb ik opgeschreven wat mij zo nu en dan overkomt en hoe ik dan geholpen wil worden."

 

Er de tijd voor nemen

Esther wijst erop dat je voor het invullen van de Crisiskaart wel de tijd moet nemen. "Je moet namelijk goed nadenken over je stoornis én over de hulp die je wil krijgen als je onverhoopt weer in een crisis belandt. Overigens betaalt dat nadenken zich wel uit, want doordat de Crisiskaart 'voor je kan praten als jezelf dat tijdelijk niet kunt', voel je je een stuk veiliger." 

 

Om de Crisiskaart daadwerkelijk voor iemand te laten praten, controleren wij elk jaar met de cliënt of de gegevens nog actueel zijn. Wijzigingen worden verwerkt op de kaart én in het dossier, dat toegankelijk is voor alle door de cliënt genoemde partijen: vertrouwenspersoon, behandelaar, huisarts en familieleden.

 

Cliënt stelt zelf kaart op

Op het eerste gezicht lijkt de Crisiskaart weinig te verschillen van de in de Geestelijke Gezondheidszorg (GGz) gebruikelijke signalering. Onze coördinator van de crisiskaart Dorine van Lennep wijst echter op een essentieel verschil: 

 

"De Crisiskaart wordt primair gemaakt voor de cliënt, de signalering vooral voor de behandelaars. Daarbij komt dat de kwaliteit van de signaleringen enorm verschilt. Er zijn psychiaters die ruim de tijd nemen voor het opstellen van een signaleringsplan, maar er zijn er ook die binnen tien minuten klaar zijn. 

 

Voor de Crisiskaart gelden overal dezelfde kwaliteitsstandaarden. Of het nu in Amsterdam is of Groningen. Een van de regels is dat de cliënt zelf de kaart opgestelt. Als het nodig is, kan een adviseur erbij helpen. De laatste is meestal een ervaringsdeskundige die een cursus heeft gevolgd bij de Stichting Crisiskaart."

 

Minder gedwongen opnames en eerder thuis

Adviseur Crisiskaart Rene Poland vult aan: "Dat cliënten een stem hebben, vertaalt zich in minder gedwongen opnames. Cliënten hebben niet alleen het gevoel dat ze met de Crisiskaart beter af zijn, de cijfers tonen het ook aan.

 

Bovendien sluit de methodiek aan op het beleid van de overheid dat mensen stimuleert om meer de regie in eigen handen te nemen. En niet afwachten totdat er van alles voor hen wordt georganiseerd. De Crisiskaart is hét middel om zelf vorm te geven aan je crisisopvang."

 

Het eerste, maar ook het laatste woord over de Crisiskaart is aan Esther. ‘Niet alleen ik ben blij met mijn Crisiskaart, maar ook mijn broer, dochter, huisarts en sociaal psychiatrisch verpleegkundige. Als het weer zo ver is, dan weten ze hoe ze moeten reageren en hoef ik niet meer zo lang weg te blijven. Heerlijk!"