28 september 2020
‘Zie je mij al naar de kroeg gaan? Doof zijn beperkt me in contact’
“Doof zijn beperkt me enorm in het aangaan van contact. Zie je mij al naar de kroeg gaan met mijn scootmobiel en dan zeggen: Hé hallo! En dan met die microfoon en computer klooien. Heeft niemand zin in, joh.” Guus (61 jaar) - ook wel Gertje genoemd - is zo iemand die je meteen in je hart sluit. Vanwege zijn eerlijkheid, gezonde zelfspot en directe uitspraken.
Ondanks zijn lichamelijke beperkingen en niet al te makkelijke leven, blijft hij opgewekt. Je zou hem alles gunnen: een aanleuningwoning met zorg, dagbesteding en gezelschap. En vooral niet de eenzaamheid die hij wel voelt.
Guus communiceert met hulp van een computer en microfoon. Zelf kan hij gewoon praten, maar de ander spreekt in de microfoon waarna de woorden op zijn televisiescherm verschijnen. Dat gaat nog al eens fout; de meest gekke woorden en zinsconstructies verschijnen op het scherm. Het dwingt tot duidelijke en langzaam spreken: “Lang leven de technologie, maar je moet wel geduld hebben.” Lachend: “Dus heb je even?”
Toen de ellende begon
“Ik was 20 jaar getrouwd en kreeg met mijn ex-vrouw een zoon die van alles mankeerde. Hij werd geboren met een open ruggetje en had vele handicaps. Toen hij nog heel klein was, heeft hij allerlei operaties gehad en 2 keer is het kantje boord geweest. Ontzettend sneu voor zo’n jong.
Na de scheiding kwam hij af en toe wel bij mij, maar na het overlijden van zijn moeder is hij bij een pleegvader gaan wonen. Zo wilde zijn moeder het graag en ik kan je zeggen: die man is echt een lot uit de loterij."
Herseninfarct
"Eind juli 2017 kreeg ik een herseninfarct. Zomaar uit het niets. Toen begon de ellende. Naast het herseninfarct bleek ik allerlei longproblemen te hebben en mijn gehoor ging steeds verder achteruit. Dit was het begin van een lange periode herhaaldelijk ziek zijn, opgenomen worden in het ziekenhuis en revalideren.
Nu zit ik in een rolstoel en krijg elke dag de hele dag zuurstof. Ik ben zo vaak in dat revalidatiecentrum geweest. Je kunt je voorstellen dat ik die plek en lui zo langzamerhand wel goed begon te kennen. De laatste keer ben ik in totaal 4 maanden van huis geweest en het liefste was ik daar gebleven.
Je hebt daar alles: een kapper, restaurant, fysio. Ik hoefde niet zo nodig naar huis. Ik had ook heel leuk contact met een andere patiënt, mijn mattie. Maar goed, ik moest naar huis dus daar werd alles weer opgestart met thuiszorg. Toen kon ik trouwens nog een beetje horen. Ik bezocht mijn mattie 3 keer in de week, totdat dat contact uiteindelijk stukliep en wegviel. Erg jammer dat het zo gelopen is.”
Doof zijn beperkend voor contact
Het infarct en de longproblemen van allerlei aard waren heftig, maar dat ik mijn gehoor verloor heeft misschien nog wel de meeste gevolgen. Doof zijn beperkt me enorm in het aangaan van contact. Zie je mij al naar de kroeg gaan met mijn scootmobiel en dan zeggen: Hé hallo! En dan met die microfoon en computer klooien. Heeft niemand zin in, joh.
Thuis kan ik me redelijk vermaken achter de computer. Ik heb vroeger veel geprutst aan computers. Beetje opschonen en repareren. Dat hield op toen ik ziek werd. Door dat infarct beweegt mijn arm ongecontroleerd als ik hem van de leuning haal.”
Guus demonstreert hoe zijn arm begint te schudden als hij hem omhoog houdt. Lachend: “Lekker handig als je dan moet pielen met computers. Meeste wat ik doe is internetten. Beetje facebooken en twitteren, maar vooral anderen volgen.
Dat is mijn contact met de buitenwereld. En ik ben bezig met wat kleine projecten. Zie je die laptop die daar staat? Die heb ik omgebouwd. Dit soort projecten zijn erg tijdrovend.
Naar buiten ga ik bijna niet. Het is de laatste tijd prut, want ik heb veel last van mijn benen. Als ik wel een goede dag heb, kan ik met mijn scootmobiel naar buiten. Maar niet alleen. Daar is geen donder aan.”
Binnenkort vervolgen we het verhaal van Guus.