4 april 2022

Verhaal Lena: De plant met de bruine plekken

Lena groeide op in een gezin met een psychisch zieke moeder en heeft toen ze een tiener was daarover een aantal verhalen geschreven. We hebben het dan over de jaren ’70 van de vorige eeuw. Maar het thema is nog steeds actueel. Veel jonge mantelzorgers worden niet gezien en krijgen te maken met ‘volwassen’ zorgen. Dit is één van haar verhalen.

 

Mijn moeder is een tijdje opgenomen in een inrichting voor mensen die overspannen zijn. Als we op bezoek gaan, houden mijn zus en ik elkaar vast en blijven steeds in de buurt van mijn moeder. De meeste mensen kijken heel boos voor zich uit en zitten stil op een stoel met koffie en een peuk.

 

Je stikt de moord daarbinnen van al die rook, vooral sjekkies zitten ze daar te draaien. Dat heeft mijn moeder nu ook geleerd, nou ja zo’n beetje, soms valt ie halverwege weer uit elkaar.

 

We gaan wel eens wandelen naar het restaurant op het instellingsterrein, mijn moeder is dan heel bijdehand. Er riep een vent tegen haar: "Heb je je panty al uit? Dan gaan we neuken!" Mijn moeder zegt meteen: "Hou toch je bek gek, of je krijgt een mep."

 

"Die vent is niet helemaal honderd", zegt ze tegen ons. Of een klein oud vrouwtje dat tegen iedereen zegt ‘Als je mij een peuk geeft, dan zal ik je niet verraden’. Als ze dan bij mijn moeder komt zegt die: "Schiet toch op oud wijf, koop zelf maar peuken."

 

Daar moeten mijn zusje en ik dan wel om lachen, stiekem, want we vinden die mensen doodeng. Mijn moeder heeft daar in de ziekenboeg gelegen en toen moesten we met onze rug naar iemand toe gaan zitten die heel boos lag te kijken in bed. Dus ik zeg tegen mijn moeder dat ik dat eng vind. "Ach", zegt mijn moeder....."die zit zo onder de pillen, die krijgt haar arm niet eens omhoog."

 

(Tekst loopt na de foto door)

Het is wel lekker rustig als mijn moeder is opgenomen, dan krijgen we gezinshulp uit de kerk, die zorgt voor het huishouden, de kleintjes en het eten. Mijn vader gaat ‘s avonds naar de instelling en dan moet ik op mijn broertjes passen, die luisteren nooit.

 

Ze gaan niet slapen en doen een soort van apenkooien door het hele huis en meppen naar mij en mijn zus. Als mijn vriendin er is roepen ze dat ze dikke tieten heeft. Om je dood te schamen, die twee.

 

De twee kleintjes zijn heel lief, maar ze moeten vaak huilen. Mijn broertje durft nergens in de lift, omdat hij in het ziekenhuis heeft gelegen; hij ging daar voor ieder onderzoek met de lift heen en weer.

 

Mijn kleine zusje eet niet goed; op een keer was ze uitgedroogd en toen moest ze naar het ziekenhuis. Omdat mijn moeder steeds op bed ligt, ben ik heel vaak bij ze in het ziekenhuis geweest. Dan huilden ze steeds als ik weer naar huis moest. Gelukkig zijn ze nu weer thuis, maar ik ben doodsbenauwd dat ze weer wat krijgen.

 

Bij het avondeten is het een bende en mijn vader hoort ook nog slecht. Op een gegeven moment maken mijn broertjes het heel erg gortig en mijn vader deelt een  klap uit op de hand van mijn broertje die het dichtst bij hem zit. Hij heeft net zijn lepel in de chocoladevla zitten die vervolgens door de klap omhoog schiet.

 

De vla spettert door de hele kamer. Gelijk liggen we allemaal in een deuk en mijn vader gaat met de huishoudtrap in de weer om het plafond, de Wehkamp kast en het behang schoon te boenen.

 

In het weekend komt af en toe mijn moeder thuis en opeens blijft ze bij een kamerplant staan staren. Ze is erg sloom van de nieuwe medicijnen, dus dat ben ik wel gewend. Na een tijdje zegt ze: "Wat zitten hier nou opeens voor bruine vlekken op die plant?"

 

"Geen idee", zeg ik.

 

Lena (1975)

 

 

Terug naar het nieuwsoverzicht »

---