27 maart 2019
Gespreksvoering bij indicaties huishoudelijke hulp moet beter
De indicatiegesprekken voor Hulp bij het Huishouden (HbH) verlopen niet altijd zorgvuldig. Cliënten noemen het ook wel ‘indicatie-monologen’. Vandaar onze oproep aan wethouder Kukenheim: blijf investeren in een goede gespreksvoering door indicatieadviseurs en klanthouders van zorgorganisaties.
Hulp bij het Huishouden was een van de onderwerpen tijdens ons halfjaarlijkse gesprek met Simone Kukenheim, wethouder Zorg. De wethouder gaf aan dat ze graag wil sturen op kwaliteit, zodat mensen de zorg krijgen die ze nodig hebben. Onze praktijkervaringen en aanbevelingen zijn daarbij welkom.
Gesprek of monoloog?
Er wordt niet altijd goed naar cliënten geluisterd. Sommige indicatiestellers voeren het gesprek vanuit een standaardbeeld. Ze verdiepen zich onvoldoende in de situatie van een individu en zijn of haar beperkingen. Informatie die een cliënt aanlevert, lezen ze niet altijd. Het gevolg kan zijn dat cliënten een moeizame bezwaarprocedure in moeten gaan om de zorg te krijgen die zij nodig hebben. De gemeente is opdrachtgever van de zorgaanbieders en moet erop toezien dat medewerkers echt goed luisteren naar cliënten. Dat geldt ook voor de adviseurs van het indicatie adviesbureau (IAB).
Systeemfouten bij toekenning zorg
De wethouder wilde graag weten wat er volgens ons in de praktijk misgaat bij de toekenning van zorg. Onze senior-beleidsmedewerker Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo) Fatima Ouariachi: “Sommige knelpunten komen voort uit het systeem. Dat heeft te maken met de financiering: de gemeente verstrekt een totaalbudget, gebaseerd op een gemiddeld tarief per cliënt, maar geeft tegelijk de opdracht om individueel maatwerk te leveren. Maar dan kunnen ook organisatiebelangen een rol gaan spelen. Welke instructies krijgen medewerkers van hun management? Is dat ‘Geef iedere cliënt wat hij of zij nodig heeft’ of ‘Houd je aan het gemiddelde’?”
Te weinig persoonlijk contact wijkzorg
Een ander onderwerp van gesprek waren de wijkzorgnetwerken. Wij krijgen signalen dat klanthouders soms nauwelijks persoonlijk contact hebben met hun cliënt. De klanthouder is dan alleen op papier aanspreekpunt. Terwijl een directe relatie met cliënten juist de bedoeling van wijkzorg is. De wethouder gaf aan dat er op dit moment geen evaluatie van de wijkzorgnetwerken komt, omdat de gemeente de wijkteams anders wil gaan inrichten. Er moet meer samenhang komen tussen de verschillende teams, die nu los van elkaar werken. We zijn benieuwd wat dit in de praktijk zal betekenen.
Aanvraag complexe elektrische rolstoel is puzzelen
We maakten de wethouder erop attent dat cliënten die een complexe elektrische rolstoel met veel maatwerk nodig hebben, te maken krijgen met een onlogische knip tussen de Wmo en de Zorgverzekeringswet. Niet alle onderdelen van zo’n rolstoel worden namelijk uit de Wmo gefinancierd. En dat betekent puzzelen voor de cliënt. Ouariachi: “Wij vinden dat een cliënt hier niet mee opgezadeld moet worden.
Het gaat om mensen die hun rolstoel bijvoorbeeld met de kin besturen en hun handen niet kunnen gebruiken. De dienstverlening aan deze cliënten moet gewoon goed zijn. De gemeente zou aan de casemanagers van Reade Adviesbureau de opdracht moeten geven om niet alleen de begeleiding te doen bij het Wmo-gedeelte, maar ook bij het zorgverzekeringsdeel. De wethouder zag gelukkig het belang van dit punt in.”
Schoonmaakbedrijven samen met zorgorganisaties
Tenslotte gaven we aan dat het recente samengaan van sommige grote zorgorganisaties met reguliere schoonmaakbedrijven ons zorgen baart. Dat leidt in de praktijk soms tot een al te zakelijke cultuur.
Meer informatie
Voor meer informatie kunt u contact opnemen met Fatima Ouariachi (senior-beleidsmedewerker Wmo) via f.ouariachi@clientenbelangamsterdam.nl.
